ผลกระทบของภาษาเฟซบุ๊คที่ทำให้ภาษาไทยวิบัติ

ปัจจุบัน ปัญหาเรื่องภาษาวิบัติเป็นเรื่องที่เราพบเห็นกันได้บ่อยครั้งในสื่อออนไลน์ ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุยบนอินเตอร์เน็ตผ่านทางโปแกรมสนทนาอาทิ IRC, MSN หรือผ่านทางกระดานข่าวต่างๆ ที่เราจะได้เห็นการแผลงคำบางคำ ให้เพี้ยนไปจากรูปเดิมที่ควรจะเป็น อาทิเช่น ใช้คำว่า “เทอ” แทนคำว่า “เธอ” หรือ “คับ” แทนคำว่า “ครับ” ซึ่งกำลังระบาดไปทั่วในปัจจุบัน ส่วนหนึ่งนั้น มาจากการต้องการความสะดวกสบายในการพิมพ์คำบางคำที่ต้องกดปุ่ม Shift เข้าช่วย เช่นคำว่า “ก็” หรือใช้คำวิบัติ เพราะคิดว่าทำให้ตนเองดูดี ดูน่ารักขึ้น เช่นคำว่า “ตะเอง” “ชิมิ” เป็นต้น จากกรณีดังกล่าว ได้ก่อให้เกิดการรณรงค์ เพื่อที่จะให้เลิกใช้ภาษาในลักษณะดังกล่าว และหันกลับไปใช้รูปแบบที่ถูกต้อง โดยให้เหตุผลว่าเป็นความวิบัติทางภาษา ในขณะเดียวกัน ก็เกิดข้ออ้างที่ว่าเป็นเรื่องของการวิวัฒนาการของภาษาตามมา ซึ่งจากตรงจุดนี้ ทำให้เกิดคำถามตามมาคือ

ภาษาวิบัติเป็นการสร้าง สรรค์ หรือบ่อนทำลาย ในความจริงที่ว่าภาษาจำเป็นต้องมีพัฒนาการเพื่อความอยู่รอดหาไม่แล้วก็จะ เป็นภาษาที่ตายแล้ว แน่นอน ประเด็นนี้เป็นความจริงที่เราคงเลี่ยงไม่ได้ แต่หากเราจะมองลงไปให้ลึกๆ ถึงคำว่า “พัฒนาการของภาษา” แล้ว เราจะพบว่า ที่ภาษาไทยของเรา หรือแม้กระทั่งภาษาของชาติอื่นๆ มีการพัฒนาและปรับปรุงอยู่เสมอนั้น ก็เพื่อที่จะดำรงไว้ อาทิเช่น การบัญญัติศัพท์ใหม่ๆขึ้นใช้ เพื่อให้รองรับกับยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงไป หรือการยืมคำจากชาติอื่นมาใช้เป็นคำทับศัพท์แทนที่คำที่ไม่มีในภาษาเดิมของ ตน ซึ่งภาษาไทย ก็ได้มีการใช้คำทับศัพท์มากมายจากประเด็นดังกล่าวข้างต้น เราจะเห็นได้ว่า คำศัพท์ใหม่ๆนั้น สามารถมีได้ตามความสมควรแก่ “กาล” และ “เวลา” แต่สำหรับในกรณีนี้นั้น ข้าพเจ้ามีความเห็นว่า “วิวัฒนาการทางภาษา” หาได้รวมถึงการที่เรา ต้องทำให้ภาษาของเราอันเป็นเอกลักษณ์ของชาติ ต้องวิบัติลงแต่อย่างใดอีกปัญหาหนึ่งที่สืบเนื่องมาจากภาษาวิบัติที่พบเห็น คือการที่เยาวชนไทย มีการใช้ลำดับการผันอักษรที่ผิดที่พบคือ มักจะมีการใช้การผันวรรณยุกต์ที่สูงกว่าเสียงจริงอยู่หนึ่งขั้นเสมอ เช่น “ใช่” รูปวรรณยุกต์เอกแต่มักเขียนเป็นรูปวรรณยุกต์โท คือ “ใช้” หรือแม้กระทั่งเสียงที่ต่ำในตัวอยู่แล้ว ก็เติมรูปวรรณยุกต์เอกลงไป เช่น “อะ” เป็น “อ่ะ”มองว่าเป็นอีกหนึ่ง ความวิบัติอีกหนึ่งที่เกิดขึ้นในภาษาไทย ซึ่งปัญหาเหล่านี้นั้น คิดว่ามีผลกระทบอย่างมากต่อภาษาไทย ถึงแม้จะมีคนบางกลุ่มออกมาแย้งว่าเป็นเรื่องส่วนตัว หรือว่าพวกเขารู้ดี ว่าเวลาไหนควรจะใช้รูปแบบของภาษาวิบัติ หรือเวลาไหนควรที่จะใช้ภาษาที่เป็นทางการ แต่ทั้งนี้ ต้องไม่ลืมว่า การกระทำอะไรลงไปเพราะเคยชินต่อเนื่องกันนั้น สิ่งที่ทำลงไปจะบ่มเพาะลงไปในนิสัย หลายครั้งที่พบเห็นการเขียนคำผิด แม้ว่าคำๆนั้น จะเป็นคำที่ง่ายๆ ส่อให้เห็นถึงการละเลยในการที่จะใช้ภาษาอย่างถูกต้อง ไม่ว่าจะเกิดจากความไม่รู้จริง หรือความสะดวกสบาย อันเป็นนิสัยของคนไทยแต่เพราะความสะดวกสบายเหล่านี้ ทำให้เอกลักษณ์ของภาษาไทย อันเป็นภาษาที่มีความสละสลวย และมีคุณค่าในตัวต้องเสื่อมคุณค่าลง